Het was een benauwde namiddag in het magazijn van KrokoGifts. Het geluid van regendruppels die tegen het dak tikten, vermengde zich met het zachte gezoem van de ventilatoren die tevergeefs probeerden wat verkoeling te bieden. In het magazijn was het rustig, te rustig eigenlijk voor een normale werkdag. Slechts twee werknemers waren aanwezig: Lucas, de magazijnmedewerker, en Emily, die haar tijd doorbracht achter het bureau met administratieve taken en klantenservice.
Lucas, een jonge man met een licht gespierd postuur, was druk bezig met het verzamelen en inpakken van de bestellingen die via de website van KrokoGifts waren binnengekomen. Hij hield ervan om tijdens zijn werk te luisteren naar rustgevende muziek, wat hem hielp om in een ritme te komen en de monotone taken wat dragelijker te maken.
Emily zat aan haar bureau, omringd door stapels papierwerk en een telefoon die af en toe rinkelde. Ze was druk bezig met het beantwoorden van e-mails en het verwerken van bestellingen in het systeem. Hoewel ze gewend was aan de rustige dagen in het magazijn, voelde ze toch een vreemde spanning in de lucht hangen, alsof er iets niet klopte.
Plotseling veranderde de sfeer in het magazijn. Donkere wolken trokken snel samen buiten en het geluid van donder rommelde in de verte. Lucas keek op van zijn werk en fronste zijn wenkbrauwen terwijl hij naar het raam staarde.
"Het lijkt erop dat we een flinke storm op komst hebben," merkte hij op, terwijl hij de bestellingen neerlegde en naar Emily liep.
Emily keek op van haar computer en knikte instemmend. "Ja, dat ziet er niet best uit. Laten we hopen dat het niet te erg wordt."
Maar de storm was niet het enige wat de sfeer in het magazijn deed omslaan. Tussen de stapel post die Emily aan het sorteren was, vond ze een opvallende brief met een waarschuwingsteken erop. Ze opende de brief en las de woorden die erop stonden, haar hartslag versnelde bij het lezen van de inhoud.
"Lucas, kijk eens naar dit," zei Emily terwijl ze de brief aan Lucas gaf. "Het lijkt een soort waarschuwing te zijn... over een ontsnapt wezen genaamd Kroko-Bijter."
Lucas nam de brief aan en las hem aandachtig door. Zijn frons dieperde zich bij elke regel die hij las. "Dit is... bizar," mompelde hij, terwijl hij de brief aan Emily terug gaf. "Een half mens, half krokodil wezen? Het klinkt als iets rechtstreeks uit een horrorverhaal."
Emily knikte, haar ogen wijd van verbazing. "Laten we hopen dat het gewoon een grap is, anders wordt het een lange en enge middag."
Maar al snel zouden ze beseffen dat de waarschuwing niet zomaar een grap was. Terwijl de namiddag vorderde, begonnen er vreemde dingen te gebeuren in het magazijn. Lucas ontdekte sporen van tanden, voeten en klauwen rondom de dozen met cadeautjes, alsof er iets of iemand in het magazijn had rondgeslopen.
Het geluid van krakende dozen en zachte grommen vulde de lucht, waardoor de spanning in het magazijn alleen maar toenam. Emily en Lucas keken elkaar bezorgd aan, wetende dat er iets angstaanjagends gaande was.
Terwijl de storm buiten in alle hevigheid losbarstte, voelden ze zich steeds meer gevangen in het magazijn, met een onzichtbaar gevaar dat hen op de hielen zat. Maar wat ze ook deden, ze konden niet ontsnappen aan de dreiging die hen omringde.
En dan, net wanneer ze dachten dat het niet erger kon worden, gebeurde het ondenkbare. Emily verdween spoorloos tijdens het wegwerken van een stapel papierwerk. Lucas, in paniek, doorzocht het hele magazijn op zoek naar haar, maar vond alleen haar bureau, bezaaid met papieren en bloedsporen.
Met een bonzend hart en een gevoel van pure angst, besefte Lucas dat ze niet alleen waren in het magazijn. Kroko-Bijter was echt, en hij was niet bang om te doden om zo zijn honger te stillen en zijn locatie geheim te houden.
Plotseling, te midden van de chaos en het geluid van de storm, hoorde Lucas een zwaar, grommend geluid vanuit de schaduwen van het magazijn. Zijn hart bonkte in zijn keel terwijl hij zich langzaam omdraaide, zijn ogen strak gericht op de duisternis voor hem.
Daar, in het zwakke schijnsel van het bliksemlicht, zag Lucas een glimp van iets angstaanjagends en onwerkelijks: Kroko-Bijter, half mens, half krokodil, zijn ogen glinsterend van roofzuchtige honger terwijl hij op de loer lag in de duisternis.
Een golf van pure angst overspoelde Lucas terwijl hij de gruwelijke waarheid onder ogen zag: hij stond oog in oog met de nachtmerrie waarvan hij had gehoopt dat het slechts een verhaal was. Maar Kroko-Bijter was echt, en hij was vastbesloten om Lucas te doden en zijn bloeddorst te stillen.
Met een schreeuw van pure wanhoop draaide Lucas zich om en rende, zijn hart bonzend als een bezetene terwijl hij door het doolhof van het magazijn vluchtte, Kroko-Bijter op zijn hielen.
Elke stap voelde als een eeuwigheid terwijl Lucas probeerde te ontsnappen aan de klauwen van zijn angstaanjagende achtervolger. Maar hoe hard hij ook rende, hij kon het geluid van Kroko-Bijter's zware ademhaling en het kille gegrom dat hem achtervolgde, niet ontvluchten.
Uiteindelijk, uitgeput en wanhopig, draaide Lucas zich om en stond hij oog in oog met Kroko-Bijter, hun ademhaling vermengend in de verstikkende stilte van het magazijn. Met elke vezel van zijn wezen trilde Lucas van angst terwijl hij zich realiseerde dat hij geen kans maakte tegen deze angstaanjagende wezen.
En in die laatste, huiveringwekkende momenten, wist Lucas dat hij zou worden verslonden door de duisternis die hem had opgeslokt, zijn leven eindigend in een zee van pijn en wanhoop.
Einde.
Geschreven met hulp van AI